سوالات روانشناسی
کودکان با تکرار می‌توانند کلمات را بیاموزند. آنها در مسیر تکرار کلمات می‌آموزند که با حرکت دادن عضلات صورت و زبان خود می‌توانند صدایی تولید کنند و کلمات را با معانی آنها تکمیل کنند. بچه‌های ۳ ساله ممکن است برخی عبارات را تکرار کنند. اگرچه ممکن است این کار کودکان، نشانی از اختلال اتیسم باشد. اما وجود این اختلال باید به تشخیص متخصص کودکان صورت گیرد.
کودکان به‌قدری کنجکاو هستند که می‌خواهند همه چیز را کشف کنند. آنها می‌خواهند از طرز کار دستمال‌های لوله‌ای تا ماشین اسباب‌بازی خود سردرآورند. پس طبیعی است که خیلی چیزها را خراب کنند تا آن را بهتر بشناسند. اما اگر فرزند شما با عصبانیت و پرخاشگری وسایل را تخریب می‌کند، احتمال یک ضربه روحی مهلک، اضطراب یا استرس،کمبود خواب و شاید سابقه تنبیه بدنی در کار باشد.
خیلی وقت‌ها کودکان با والدین خود پرخاشگری می‌کنند زیرا می‌خواهند واکنشهای والدین‌شان را تجربه کنند. بچه‌ها نیاز دارند تا انواع هیجانات را تجربه کنند. کودکان هنوز به آن ظرفیتی نرسیده‌اند که بتوانند از والدین خود متنفر باشند. پس نگران این موضوع نباشید. آنها فقط می‌خواهند احساسات مختلف را تجربه کنند.
بسیاری از پژوهش‌گران کودکان توصیه می‌کنند که باید بستر خواب نوزادان و والدین جدا باشد. برخی تخت‌خواب‌های جدید نوزادان، به شکل چسبیده به تخت‌خواب‌های والدین طراحی می‌شوند. توصیه آنها این است که فقط برای مواردی مانند شیردهی و در آغوش گرفتن، نوزاد را به تخت‌خواب خود بیاورید و پس از اینکه خوابید، او را به تخت‌خواب خودش بازگردانید.
این کار اشکالی ندارد، اما ممکن است موجب انتقال برخی ویروس‌ها و باکتری‌ها به بدن نوزاد یا کودک شما شود. گاهی ممکن است برخی ویروس‌های واگیردار، عفونی و خطرناک از بدن شما به کودک منتقل شود و موجب بیماری شود. شاید وجود این ویروس یا باکتری در بدن شما خطری نداشته باشد اما موجب مشکلاتی برای فرزندتان شود.
در طول ۵۰ سال اخیر، پژوهش‌های بسیاری ثابت کرده‌اند که تنبیه بدنی کودکان، اثرات بسیار مخرب در طولانی دارد. اختلالاتی مانند، پرخاشگری، کاهش عزت‌نفس، افسردگی، مصرف مواد مخدر و خودکشی در دوران نوجوانی، جوانی و یا میان‌سالی از جمله عواقب تنبیه‌های بدنی در دوره کودکی است
اگرچه این کار ممکن است بیهوده به نظر برسد، اما گاهی می‌تواند موجب کاهش رفتارهای مشکل‌زای کودکان شود. اگر واکنشهای منفی و مثبت خود را حذف کنید، این کار مشکلی ایجاد نمی‌کند. یعنی وقتی کودک کار بدی انجام می‌دهد، زمان کوتاهی به او مهلت دهید تا این کار را متوقف کند. البته بدون اینکه عصبانی شوید
این تصمیم به شما و میزان توانایی‌های فرزندتان بستگی دارد. اگر فرزند شما به برخی توانایی‌ها مانند این موارد دست یافته، می‌توانید او را در خانه تنها بگذارید. توانایی تصمیم‌گیری در شرایط سخت و خطرناک-توانایی ارتباط برقرار کردن مفید و به‌موقع-توانایی مراقبت از خود در برابر غریبه‌ها-توانایی تشخیص افراد آشنا از غریبه‌ها-توانایی حفظ کردن شماره تلفن‌های ضروری. برخی کودکان در ۵ یا ۶ شش سالگی، به این توانایی‌ها دست می‌یابند اما برخی تا ۹ سالگی به زمان نیاز دارند.
این تصمیم بسیار خوبی است. بچه‌ها از حدود دو سالگی می‌توانند در برخی امور کوچک مانند جمع‌آوری اسباب‌بازی‌هایشان مشارکت کنند. آنها ۴ تا ۵ سالگی مفاهیمی مانند پس‌انداز کردن پول را به خوبی درک می‌کنند. بنابراین شما به راحتی می‌توانید به کودکان خود اعتماد کنید و از سنین پایین برخی مسئولیت‌های خیلی ساده را به آنها بسپارید.
طبق تحقیقات انجام شده متاسفانه این دسته از کودکان پس از تنبیه بدنی رفتارهای تهاجمی بیشتری از خود نشان می دهند. آنها به تدریج ویژگی‌های شخصیتی پرخاش جویانه ای را مانند برداشتن اسباب بازی‌های دوستان بدون اجازه، کتک کاری در محیط های عمومی مانند مدرسه، دروغ گویی و دزدی تجربه می‌کنند.
تمجید بیش از حد و به اصطلاح افراطی می تواند منجر به بروز استرس عملکردی در کودک و یا تقویت آن، زیر سوال رفتن علاقه والدین در قالب یک عشق شرطی و همین‌طور کاهش جذابیت مسیر انجام موفقیت آمیز هرگونه فعالیتی شود. زیرا کودک تنها به دنبال یک هدف مشخص خواهد بود: خوشحال کردن والدین برای دریافت تمجید بیشتر از جانب آنها! بنابر این خوب است همانطور که در تنبیه جانب احتیاط را رعایت می‌کنیم، در تشویق نیز مراقب عواقب رفتارمان باشیم.