به کودک تک والد آسیب نزنید
کودکان تک والد آسیب‌های مختلفی را تجربه می‌کنند. اگرچه برخی از این آسیب‌ها بار عاطفی است یا ممکن است وضعیت اقتصادی خانواده دچار مشکلاتی شود اما رفتار والد با او و تقسیم بار روانی این افراد با کودکان خود چالش بزرگتری است. اغلب ما تصور می‌کنیم اندوه و دردسرهای کودک ما دلایلی درونی دارد، اما کودکان ما از چیزهای دیگری رنج می‌برند.
-
به کودک نقشی جدید ندهید
والدینِ تنها، نباید از فرزند خود به عنوان همسر نداشته‌شان استفاده کنند. شاید این جمله به نظر عجیب برسد اما بسیاری از والدین به جای همسر نداشته‌شان، با فرزند کوچک‌شان درددل می‌کنند، مسائل مالی و اندوه و تنهایی خود را در میان می‌گذارند و گویی نقش جدیدی برای کودک خود تعریف می‌کنند. این بچه‌ها به شکل غریزی مجبور به حفظ و حمایت از والد خود می‌شوند. در حقیقت اینجا نقش والد و کودک، جابه‌جا می‌شود. یادمان باشد فرزند ما برای به دنیا آمدن خودش تصمیم نگرفته است، اما حالا ما با طلاق برای تک والد شدن او تصمیم گرفته‌ایم و او را در موقعیتی قرارداده‌ایم که از ما حمایت کند (به استثنای والدینی که برای حفظ جان خود و فرزندشان، راضی به طلاق شده‌اند و یا برخی موارد که موجب مرگ یک والد شده‌است).
-
از احوال درونی او بپرسید
آسیب‌های روانی که کودکان تک والد در طول زندگی خود با آنها روبرو می‌شوند، بسیار طولانی مدت است و شاید تا میان‌سالی و سالمندی همراه‌شان بماند. براساس یک گزارش بین‌المللی، پدر و مادرهای جوانی که والدین‌شان از یکدیگر طلاق گرفته بودند، همچنان نشانه‌هایی از رفتار اضطرابی را بروز می‌دانند. اضطراب ناشی از ناکامی و از دست‌دادن والد، چراکه آنها طعم جدایی و فقدان در زندگی را تجربه کرده بودند. این خاطرات دردناک در طول فرایند رشد، همراه آنها بوده و گویی در ذهن و جان‌شان بافته شده است. مطمعن شویم که او نیز فرصت کافی برای گذراندن اوقات شادی و کودکی خود دارد و او را با مسئولیت‌های نامرتبط با سنش، روبرو نکنیم.
-
تغییراتی را که در زندگی رخ داده، برای او توضیح دهید
با کودک خود صحبت کنیم و او را بشنویم. برای این کار وقت ویژه‌ای اختصاص دهیم. تغییراتی را که در زندگی رخ داده، برای او توضیح دهیم. صادق باشیم و چیزی را پنهان نکنیم. یک پژوهش نشان داد که تنها ۵درصد از والدین برای کودکان خود ماجرای طلاق را توضیح می‌دهند و یا به سوالات کودک در این زمینه پاسخ می‌دهند. علاوه‌براین باید تلاش کنیم کودک را از هر نوع درگیری خانوادگی حفظ کنیم و هیچ‌گاه از او نخواهیم که یا طرف ما باشد و یا همسر سابق‌‌مان. به کودک و موقعیت ویژه‌ای که دارد توجه کنیم. کودک ما نیازمند حمایت و توجه است. یادمان باشد، کودک ما هیچ تقصیری ندارد و طلاق والدین هیج ارتباطی به او ندارد. حتی اگر به دنیا آمدن او موجب طلاق شده باشد. ما باید هشیار باشیم که دیدگاه‌مان نسبت به ازدواج و طلاق ممکن است مسری باشد و به کودک منتقل شود. بهتر است از یک مشاور کمک بگیریم و شجاع باشیم.
در نهایت برای اداره یک خانواده تک والد و فرزندی، بهتر است فقط بر روی نکات مثبت تکیه کنیم و شرایط پیش‌آمده را بپذیریم. همچنین مطمئن شویم که در برخورد با هم‌سالان‌شان، منافع خود را تشخیص می‌دهند و در برابر دیگران نیز سخاوتمند هستند. در نهایت بهتر است با یادگیری نحوه رفتار و پرورش کودک تک‌والد، او را از آسیب‌های روانی حفظ کنیم.
ترجمه و گرداوری: مهرنوش خالقی
منبع: