با شناخت انواع حافظه به توسعه مغزی کودک کمک کنیم
فراموشی و یا به اصطلاح “آمنزیا” دوران کودکی باعث می‌شود اغلب خاطراتی که پیش از شش سالگی اتفاق افتاده‌اند را به یاد نیاوریم. اما باید توجه داشته باشید که این موضوع از اهمیت خاطرات دوره مذکور نمی‌کاهد. تجربیاتی که از زمان تولد تا شش سالگی شکل می‌گیرند، درک کودک نسبت به جهان اطراف خود را ارتقا خواهند داد. به یاد آوردن موارد مختلف نیز مهارتی است که نیازمند صرف زمان، تمرین و همچنین توسعه خواهد بود. حافظه به انواع مختلفی تقسیم بندی می‌شود که همگی در توسعه مغزی کودک اثرگذار هستند.
-
حافظه صریح
این نوع حافظه که تحت عنوان حافظه اخباری نیز شناخته می‌شود، خود دو دسته اصلی دارد: حافظه معنایی (ذخیره واقعیت‌ها) و حافظه اپیزودیک یا رویدادی (ذخیره تجربیات شخصی). به طور کلی دسترسی به حافظه صریح آگاهانه صورت می‌گیرد. این حافظه خود را در نخستین سال‌های زندگی کودک (سه ساله اول) نشان داده و حتی ممکن است در نوزادان نیز فعال باشد.
-
حافظه کوتاه مدت
حافظه کوتاه‌مدت اطلاعات ورودی به مغز را در یک بازه زمانی محدود (نهایتا ۱۵ الی ۳۰ ثانیه) ذخیره می‌کند. بدین ترتیب پردازش اطلاعاتی در کار نبوده و خاطرات ذخیره شده در این بخش نیز مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.
-
حافظه عملیاتی
این حافظه درست مانند حافظه تصادفی یا رم رایانه است. در واقع مورد نام برده خاطراتی به شمار می‌رود که در حافظه کوتاه‌مدت ذخیره شده و برای تصمیم گیری در لحظه استفاده می‌شود. حافظه عملیاتی در زمینه حل مسئله و همچنین تنظیم رفتاری نقش مهمی خواهد داشت. در کودکان ظرفیت این حافظه حدودا نصف بزرگسالان است اما به گذشت زمان و تمرین رشد خواهد کرد.
-
حافظه بلندمدت
این مدل حافظه‌ای است که به صورت نامحدود ذخیره می‌شود.
-
حافظه خود زندگی‌نامه‌ای
حافظه خود زندگی نامه ای زیرشاخه‌ای از حافظه صریح بوده که در آن حافظه معنایی و رویدادی با هم ترکیب شده اند. این ترکیب موجب به یاد آوردن اپیزودهایی خاص در جریان زندگی یک فرد می‌شود.
حافظه نوزاد در ابتدا به گونه‌ای مبهم آغاز به کار می‌کند و طی نخستین سال‌های دوران کودکی توسعه خواهد یافت. در واقع نشانه‌هایی قوی از حضور حافظه در کودکان را می‌توان به واسطه اولویت‌دهی آنها به صدای مادر پس از تولد و همچنین درک روابط علت و معلول پس از شش ماهگی به اثبات رساند.
مترجم : مازیار دانیالی
منابع: